Ambitny PhD

Pracował u nas kolega. Szło mu, powiedzmy, tak sobie. Ale z rad nie bardzo korzystał, upierał się robić samemu po swojemu. Ot, ambitny doktor.

Na przykład potrzebował założyć podgląd tego, co się dzieje w zamkniętym pomieszczeniu. Zasugerowałem mu postawienie zwykłej czarno-białej kamerki w środku (pewnie parę się po pracy wala, a jakby nie, to koszt ze 30 dolarów), zwykłego czarno-białego monitora na zewnątrz (parę się wala), połączenie obu kabelkiem BNC (walają się dziesiątki). Nie, poszedł w hi-tech, kupił kamerkę komputerową, i potem trzy dni kombinował dlaczego mu nie działa, klikał, pstrykał, i nic.

Potem nawalił w innej sprawie, podłożył się prawnie i formalnie (i nie tylko), a jak go komisyjna inspekcja przyłapała, to odgrażał się, że w jego poprzedniej pracy tak się robiło. Nawet jeśli – so what? Na koniec nazwał członków komisji publicznie i pisemnie rasistami (koloru był innego niż oni). Działo się to parę miesięcy temu, ale wrażenie pozostawił – nie dalej jak kilka dni temu jedna członkini komisji go wspominała, komentując, że jakby ją jeszcze raz tak nazwał, to miałby do czynienia z prawnikami jakich ona zna z poprzedniego stadium kariery. Z Langley.  Teraz już kolega u nas nie pracuje, nie dziwne, nie ;-)?

A niedawno sprzątając znalazłem tę kamerkę komputerową, z którą walczył. Bezprzewodową. Wi-fi. A owo pomieszczenie, z którego chciał ją odbierać, jest zbudowaną z płyt metalowych klatką Faradaya.